ميان همهمه خانه تكاني هاي خاطراتم
سيبهاي خوشروي نصيحت مادرانه را يافتم
به ضرب خنده و اشك گردگيريشان كردم
سالهاي سال بر شاخسار جوانيم نشسته اند بدون اينكه چشيده شوند
سيب نخست نصيحت در باب گذشته بود، گنديده و كرم خورده
هنوز هم وول خوردنهاي كرمهاي اين سيب نيم خورده را در معده خاطراتم حس ميكنم
سيب دوم از شاخه آينده چيدم و با طمع تمام به 29 دندان سالهاي زندگيم سپردم، كال و گس
طعم نيامدنش دهندان روزگارم را كند كرد
و سيب اكنونم سرخ و آبدار بود وبر بلنداي شاخصار تلاش قد كشده بود ... چشيدمش
دريغ كه من زكام شده ام در اكنون
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر